Pałac Kultury

Kubek bez ucha Pałac Kultury to nieograniczone możliwości.

Pałac Kultury i Nauki długo był najwyższym budynkiem w Warszawie, ciągle pozostaje najbardziej charakterystycznym. Chcemy tego czy nie, to on jest widoczny właściwie zewsząd. Zaprojektowany przez Lwa Rudniewa był prezentem dla Polek i Polaków od Związku Radzieckiego. Podczas uroczystego otwarcia w 1955 roku nosił jeszcze imię Józefa Stalina, potem patron się zatarł.

Był i jest szalenie wielofunkcyjny. W PRL w Sali Kongresowej obradowała partia, ale też odbywały się pokazy mody i występowały zastępy artystów, między innymi Marlena Dietrich, Ella Fitzgerald, Elton John, Eric Clapton, no i oczywiście Rolling Stones. Podczas koncertu Juliette Greco w 1969 roku przez scenę dostojnie przemaszerował czarny kot. Koty, swoją drogą, mają w Pałacu przyzwoitą piwnicę – na poziomie minus dwa mieszka ich ze czterdzieści.

W Pałacu jest kino, dwa teatry i knajpy, które lubimy. Dla gości atrakcją jest taras widokowy na 30. piętrze. Kronikarka Pałacu Hanna Szczubełek powiedziała Beacie Chomątowskiej (jej książkę „Pałac. Biografia intymna” szczerze polecamy), że z tej wysokości Warszawa szumi jakby była morzem. To wystarczający powód, by Pałacu nigdy nie burzyć. Zresztą jest zabytkiem, wpisał się w wizualny i kulturalny krajobraz miasta. Z książek i filmów, w których się pojawia można ułożyć solidną bibliotekę. Na pewno byłaby w niej „Mała apokalipsa” Tadeusza Konwickiego, który widział PKiN z balkonu i odnotował to w prozie.

Kubek bez ucha Pałac Kultury pasuje do warszawskiej kolekcji. Dopełni wzór Śródmieście albo inne ikony architektury, na przykład Zodiak albo Rotundę. Polecamy spróbować z Iglicą. Włożony jeden w drugi, jak to nasze kubki potrafią, ułożą się idealnie. Poszperajcie w dziale Kolekcje, poklikajcie w tagi, a zobaczycie, że możliwości są nieograniczone. Jedynym ograniczeniem jest czas, bo nasze wzory prędko znikają, a rzadko wracają.